sürece zarar gelmesin

Bebeklik ve çocukluk çağı hep ana-baba kuzusu olunan bir dönem olduğundan aslen en kontrollü ve güzel zamanlarmış. Ye dedin mi yiyen, yat dedin mi yatan, "gel yamacıma" dedin mi kedi gibi sokulan mincik insan evladının kontrolü nasıl da kolaymış. "-Mış" demem, an itibarı ile hayatımızda açılan yepyeni bir dönemle tüm bunların yerle bir olmasından. Evet evimizde artık genç bir ergen adam var ve onunla yaşamaya alışmak gerçekten de hiç kolay değil. Çünkü en başta, artık tam manasıyla ipler "bizde" değil... Anlayacağınız bu bahar bizim evde "Ergen baharı" esiyor....

Ergen dediğin adam bir delikan. Değişiyor, dönüşüyor, içinde fırtınalar esiyor. Hani o bildiğiniz, ilmek ilmek ördüğünüz insan gidiyor, yerine iki lafın biri "yeaa anne yeeeaaa!" olan iflah olmaz bir isyankar geliyor. Sanki bir sabah uyanıyorsun ve "Elyın" gibi içinden başka biri çıkıyor çocuğunun, öyle birşey işte ergenlik...

Vallahi bilim insanları hep ergenin yanında olmasın, "Ergenlik Psikolojisi" diyip diyip durmasın. Asıl önce anne-babanın rehabilite edilmesi lazım. O derece içler acısı bir şaşkınlık, o derece bir derin çaresizlik ki sormayın. "Ulan ne tepki versem şimdi buna?" diye düşünmekten tepki bile veremiyorsun en başta.

Şimdi hepimiz bu  yeni sürece alışmak için birbirimizi yokluyoruz. Küçük hamleler, ayak oyunları, ringin kenarına kaçmalar, sokulmalar vs. vs... Daha da yazacaklarım var ama "sürece zarar gelmesin(!)" diye şimdilik kalsın :) (okur mokur bizim deli fırtına)